تمام تمامه کویرها برای بارش چشم به انتظارند و کویر خشکیده درون من به انتظار توست. حتی بارش های مداوم هم باعث نمی شود سیراب شود؛ هرچه بارش ها بیشتر می شود، سیلاب ها قوی تر و لایه های خاک و ریگ کویرم کنار می رود، صفحه های جدید نقص های انتظارات بی جای آن نمایان تر می شود.

دیگر نمی توان تحمل کویری چنین خشک را داشته باشم. هربار بیشتر از قبل نیاز را احساس می کنم.

تنها راهی که این کویر از ترس آفتاب های سوزان رهایی پذیرد، گل های لطف و عنایت تو و درختی است که با نگاه خود خواهی کاشت.

آری نیازهای هر لحظه را نمی توان تنها به بارش سپرد بارشی که بر کویر خشک باشد.

حال که ریگ های کویر در حال شسته شدن و به پایین دست ها رهسپار شدن است هنگامه روییدن رسیده، روییدنی که با لخند و نگاه تو بر خواهد آمد از پس شنهایی که التماس اسقرار دارند.

مامنی دائم خواهم بود برای لحظه های من و تو...

اول گل اعتماد کاشته ام که نیازمند آبیاری توست، تنها آبیاری تو ؛ و کاشتن نهال امید ، تا سایبانی یو تکیه گاهی باشد برای آرزوهایمان.

راست قامت، بیکرانگی امیدواری ها را تنها به انتظار لبخند و نگاهت دوباره آبی تر نقاشی می کنم...